Sojusz polsko-francuski z 1921 r.

Zawarty w lutym 1921 r. układ sojuszniczy z Francją, mający dodatkowo zabezpieczać Rzeczpospolitą przed agresją ze strony Niemiec, stanowił fundament polskiej polityki zagranicznej w okresie międzywojennym. Alians ten miał jednak  z polskiego punktu widzenia od początku istotne braki. Później jego znaczenie zostało zresztą i tak zredukowane w związku z nasilającym się lekceważeniem przez Paryż interesów Warszawy. Symbolem tego była konferencja w Locarno w 1925 r., zapoczątkowująca zbliżenie francusko-niemieckie. Dokonana w latach 1933-1934 modyfikacja polskiej polityki zagranicznej miała na celu nadanie sojuszowi charakteru partnerskiego, co jednak nie powiodło się. Dopiero podczas kryzysu dyplomatycznego 1939 r. układ został wzmocniony i uzupełniony sojuszem polsko-brytyjskim, nie zapobiegło to jednak atakowi niemieckiemu na Polskę. Mimo wypowiedzenia 3 września 1939 r. wojny Rzeszy, Francja i Wielka Brytania nie udzieliły swemu polskiemu sojusznikowi należytej pomocy.

Zdjęcie: Powitanie Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego w Paryżu, 3 lutego 1921 r. Pierwszy na lewo od marszałka premier i minister spraw zagranicznych Francji Aristide Briand, z prawej strony francuski minister spraw wojskowych Jean-Louis Barthou.